بررسی تأثیر گروه درمانی تفکیکی بر هم‌وابستگی و تمایزیافتگی زنان دارای همسر معتاد شهرستان اندیمشک

هدف پژوهش حاضر بررسی تأثیر گروه درمانی تفکیکی بر هم‌وابستگی و تمایزیافتگی خود زنان دارای همسر معتاد شهرستان اندیمشک بود. طرح این پژوهش از نوع آزمایشی پیش‌آزمون- پس‌آزمون، با گروه گواه و پیگیری است. نمونه اولیه، شامل 56 نفر زن دارای همسر معتاد بودند که از بین مراجعین مراکز ترک اعتیاد شهرستان اندیمشک به روش نمونه‌گیری داوطلبانه در دسترس انتخاب شدند. تعداد 30 نفر آزمودنی به شیوه تصادفی از بین افرادی که نمره 40 و بالاتر در شاخص هم‌وابستگی هالیوک (HCI) کسب کرده بودند انتخاب شده و به طور تصادفی در دو گروه آزمایش و گواه قرار گرفتند. گروه آزمایش طی 12 جلسه 90 دقیقه‌ای تحت گروه درمانی تفکیکی قرار گرفتند اما در این مدت گروه گواه مداخله‌ای دریافت نکردند. ابزارهای مورد استفاده در پژوهش شامل شاخص هم‌وابستگی هالیوک (HCI) و پرسشنامه‌ی تمایزیافتگی خود (DSI) بوده است، داده‌های حاصل با استفاده از آزمون تحلیل کوواریانس چندمتغیری با کنترل پیش‌آزمون مورد بررسی قرار گرفت. نتایج حاصل آشکار ساخت که میان دو گروه آزمایش و گواه از لحاظ تمایزیافتگی و هم‌وابستگی تفاوت معنی‌داری وجود داشت (001/0>p). همچنین در گروه آزمایش نسبت به پیش‌آزمون و گروه گواه میانگین هم‌وابستگی کاهش اما میانگین تمایزیافتگی افزایش یافته بود. نتایج حاصل در دوره پیگیری دو ماهه کماکان تداوم داشت.